^{_{Kazimierz Ptaszyński urodził w 1908 roku w Wilnie. Był absolwentem wydziału lekarskiego Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. Krótko pracował w szpitalu wileńskim, wiosną 1937 roku otrzymał posadę lekarza ogólnego przychodni kolejowej w Hajnówce. W 1939 roku został zatrudniony w nowo utworzonym szpitalu, powstałym w budynku Kasy Chorych na potrzeby działań wojennych.}}

^{_{Przyjmował chorych w przychodni, z troską doglądał cywilnych pacjentów szpitalnych, z obowiązku leczył żołnierzy sowieckich i niemieckich. Odbywał liczne wizyty domowe. W pamięci hajnowian zapisał się jako człowiek skromny, powściągliwy w słowach i jako niezwykle życzliwy i ofiarny lekarz.}}

^{_{Wspierał swoich pacjentów dobrym słowem, mąką lub cukrem, jakże trudnymi do zdobycia w okresie okupacji.}}

^{_{Przekazywał partyzantom do puszczy: lekarstwa, opatrunki i paczki żywnościowe. Dom Ptaszyńskich był miejscem tajemniczych wieczornych spotkań, licznych wizyt "ludzi z lasu", po których doktor często wychodził z domu. Wielokrotnie narażał swoje życie, opatrując rannych w puszczy. Zdarzało się, że nawet w budynku gospodarczym na własnym podwórzu udzielał pomocy. Doktor w szopie opatrywał rannego, a żona w tym czasie bawiła Niemców rozmową ugaszczając ich herbatą. Patron szkoły był doskonałym chirurgiem i to uchroniło go przed wywózką na Syberię, był bowiem potrzebny w szpitalu. Stracił życie za pomoc partyzantom. Rozstrzelany przez Niemców 17 września 1943 roku na żwirowni w Puszczy Białowieskiej wraz z rodziną: żoną Heleną, będącą w 9 miesiącu ciąży i sześcioletnią córeczką Alinką. 10 kwietnia 1945 roku ekshumowano ciała ofiar masowego mordu, w tym rodziny doktorstwa Ptaszyńskich i pochowano na cmentarzu katolickim w Hajnówce.}}